*ฉันก็มีหัวใจ ที่เหมือนเหมือนคนทั่วไป
วันที่ถูกทิ้งก็มีน้ำตา
และยังหวั่นไหวกับคำร่ำลา
มีหัวใจ ที่เหมือนเหมือนคนทั่วไป
ยิ่งคิดถึงยิ่งทำให้เพ้อ ยิ่งพบเจอยิ่งทำให้มีน้ำตา

ฉันมีรอยยิ้มบนใบหน้าเวลาที่มีความสุข
ฉันมีน้ำตาอยู่นองหน้า เวลาที่ฉันต้องทนทุกข์
เวลาสนุกฟังมุขตลกฉันเองก็ยังหัวเราะออกมา
เมื่อยามมีไข้หรือไม่สบายฉันเองก็ยังต้องกินยา
ไม่เคยชินชา กับความรู้สึกเมื่อเสียใจ
ทุกครั้งยังมีน้ำตา กับคำร่ำลา กับความรักที่เสียไป
เหมือนกับใครใคร มิได้แตกต่างใดใด
ฉันมีรอยยิ้มฉันมีน้ำตาฉันเองก็มีหัวใจ
ซ้ำ *

เมื่อฉันหยิบยื่นหัวใจหวังไว้ให้เธอมาดูแล
เธอกลับเอาโยนออกไปให้ไกลไม่เคยสนใจไม่เคยแคร์
ใช้เท้าขยี้ดูถูกรังเกียจเดียดฉันท์
ทำเหมือนฉันร้องไห้ไม่เป็นทั้งทั้งที่ฉันก็เจ็บเหมือนกัน
เหมือนกับทศกัณฐ์ ถึงแม้จะเป็นพญายักษ์
แต่ก็ยังมีหัวใจเอาไว้เจ็บเอาไว้รัก
และอยากให้เธอได้รู้ถึงแม้ว่าเธอไม่สนใจ
ฉันมีรอยยิ้มฉันมีน้ำตาฉันเองก็มีหัวใจ
ซ้ำ *
อันตัวเรานั่นคือทศกัณฐ์
พระราชาแห่งกรุงลงกา
เอิงเงิงเงยไม่เก่งภาษา
เจรจา ให้ไพเราะ เท่าไรนัก
ข้าไม่เคยจะร้องเพลงแร็พหรือรู้จัก
ข้าไม่เคยจะร้องเพลงร็อคถ้าจะรัก
ร้องเป็นเพียงก็แต่จะเอิงเงิงเงย
ที่เธออาจมองดูว่ามันเชย
ซ้ำ *,*
[ เหมือนกับทศกัณฐ์ ถึงหน้าจะเป็นพญายักษ์
แต่ก็ยังมีหัวใจเอาไว้เก็บเอาไว้รัก
เหมือนกับใครใคร มิได้แตกต่างใดใด
ฉันมีรอยยิ้มฉันมีน้ำตาฉันเองก็มีหัวใจ
เหมือนกับทศกัณฐ์ ถึงหน้าจะเป็นพญายักษ์
แต่ก็ยังมีหัวใจเอาไว้เก็บเอาไว้รัก
เหมือนกับใครใคร มิได้แตกต่างใดใด
ฉันมีรอยยิ้มฉันมีน้ำตาฉันเองก็มีหัวใจ
ฉันเองก็มีหัวใจ
ฉันเองก็มีหัวใจ
ฉันมีรอยยิ้มฉันมีน้ำตาฉันเองก็มีหัวใจ ]